Stukje verder....

Vandaag 8 februari zijn we vertrokken van het prachtige strand van Torrenueva. Op weg naar 'onze' camperplek Area Malaga Beach. Wij verheugden ons enorm op het verblijf op deze camperplek, 4 jaar geleden hebben wij hier een paar dagen gestaan en vonden het een fantastische plek aan het strand. Vlakbij een leuk centrum van een buitenwijk van Malaga. Bij de camperplek aangekomen, viel het ons op dat wel heeeeel veeeeel campers hutje-mutje stonden. Ik ben uitgestapt en was vol goede moed dat er voor ons kleine campertje nog wel een plekje zou zijn. Vergeet het maar, we konden wel reserveren voor 3 (!) dagen vanaf 22 februari. Verder was alles volgeboekt. Vol verbazing vroeg ik aan de receptioniste hoe het mogelijk was dat alles zo vol stond. Het bleek dat de Fransozen die normaal gesproken in Marokko zouden zitten, nu massaal in Spanje verbleven omdat Marokko nog op slot zat vanwege Covid-19. Dat verklaarde ook waarom het op alle campings in Spanje zo enorm druk was. We mochten tegen betaling wel de tanks leegmaken en water tanken. Gelukkig kon dat, omdat we na een paar dagen vrij-staan, het eea kwijt wilden. Van de receptiedame het adres van een camperplek 20 km terug gekregen, deze plek deed niet aan reserveringen, dus de kans was groot dat daar wel een plekje vrij zou komen. Bij deze camperplek aangekomen bleek ook alles vol. Via de camperapp vonden we een vrij nieuwe camperplaats, El Hornillo, een paar honderd meter verderop, bij het dorp Almayate. Daar was nog voldoende plaats en de plek lag mooi aan het strand. Op het strand waren verschillende chiringuito's, dat zijn supergezellige, eenvoudige strandbars. Almayate zelf, is een eenvoudig dorpje met diverse restaurants en barretjes en de nodige buurtsupers. Tijdens onze wandelingen, vonden wij een grote vrije plek waar allerlei bijzondere campers met evenzo bijzondere eigenaren stonden, aan het strand op een vrije plek. Hier zijn wij toen ook 2 nachten bij gaan staan. Op 15 februari gingen wij op weg naar Torremolinos en Carihuela, maar daar waren of geen campings, of ze waren vol. Wel hebben we even door Carihuela gewandeld, daar had ik zoveel over gehoord, dat moesten we echt even zien. Wat opviel was, dat het een echt heel toeristisch plaatsje is, dat niet echt veel meer met Spanje te maken heeft. De volgende plaats was Marbella. Daar vonden we camping Marbella Playa, waar we een plekje kregen. De volgende dag probeerden we naar het centrum van Marbella, 9 km verderop te fietsen, maar dat is beslist een levensgevaarlijke onderneming op de fiets. Daarvoor moet je echt met de auto of het openbaar vervoer. Na 2 dagen zijn wij naar het Smurfendorp Juzcar gereden. Voordat wij naar Juzcar reden zijn we eerst langs de jachthaven van Marbella, Puerto Banus,  gereden. Daar heeft Theo 47 jaar geleden ooit een boot naartoe gebracht, de reis duurde toen 2 maanden. In 47 jaar is wel het een en ander veranderd, de haven is in die tijd nogal uitgebreid en de boten zijn, in Theo zijn ogen, wat kleiner geworden. De winkeltjes eromheen zijn verworden, van een enkel restaurantje, barretje en winkeltje, naar een dependance van de P. C. Hooftstraat in Amsterdam. Alle dure merken zijn vertegenwoordigd rond de haven. En nu, op naar het blauwe dorp! Op internet is te vinden dat daar een Smurfenfilm is opgenomen en dat daarom alle huizen en de kerk zijn blauw geverfd. Na de opnames wilde de filmmaatschappij het dorpje weer wit verven, maar de bewoners zagen er wel toerisme-brood in om de huizen blauw te laten. En ze hadden gelijk, vanuit de hele wereld en Spanje kwamen toeristen om het Smurfendorp te aanschouwen. Maar, behalve de blauwe huisjes en Smurfen kijken, kun je in de omgeving prachtige wandelingen maken. Er is een bron in het dorp, die werd gebruikt om de graanmolens op waterkracht aan te drijven. De molen worden allang niet meer gebruikt voor dat doel en zijn grotendeels ruïnes geworden. Er wordt al wel gewerkt aan het opknappen van de graanmolens. Over een paar jaar rijden wij weer langs om het eindresultaat te bekijken.